Miranda Leenen (47) is klokkenmaker en werkte jarenlang als tekenaar technische installaties. Na een (werk)pauze van tien jaar – de kinderen slokten haar tijd op – vroeg ze zich af: kan ik het nog? Een stage van zes weken gaf uitsluitsel. ‘Ik wilde onderzoeken wat ik nog waard was.’
‘Ik heb vwo gedaan, maar wilde met mijn handen werken en volgde de opleiding tot goudsmid’, blikt Miranda terug op haar studententijd. ‘In die tijd kwamen er jaarlijks meer dan duizend afgestudeerden van de goudsmid scholen. Er was lang niet voor iedereen werk, dus ben ik bij een klokkenmaker stage gaan lopen.’
Zelfstandig werken in een klein team
Klokken repareert Miranda jaren later nog steeds, maar het is geen werk waarmee ze haar kost kan verdienen. Daarvoor zijn er simpelweg te weinig oude klokken. Miranda: ‘Samen met mijn toenmalige vriend onderzocht ik jaren geleden wat ik naast het klokken maken zou kunnen. We kwamen uit op: met techniek bezig zijn en zelfstandig werken in een klein team.’ Ze verstuurde honderd sollicitatiebrieven en ging in 2001 uiteindelijk bij Unica werken, waar ze installaties tekende voor grote kantoorpanden en industriehallen.
En toen kwamen de kinderen. Miranda: ‘Dat ging niet samen met ook nog een huis, de tuin en mijn baan. Ik stopte bij Unica. Om nog iets voor mezelf te houden volgde ik tussen de bedrijven door een opleiding tot klokkenmaker. Vier jaar lang ben ik één dag per week naar school gegaan.’ Toen de jongste naar school ging had ze haar diploma op zak en begon ze haar eigen bedrijf: klokkenreparatie.nl. Op dit moment heeft ze een complexe klok met Westminster slagwerk onderhanden. ‘Soms is het lastig om een klok weer aan de gang te krijgen, maar het lukt bijna altijd.’
‘Voor zowel installaties als klokken geldt: het één reageert op het ander’
Omdat haar kinderen inmiddels oud genoeg zijn en voor zichzelf kunnen zorgen besluit Miranda in de zomer van 2020 dat het tijd is om er weer iets bij te gaan doen. Via via komt ze in contact met Nijhof. Miranda: ‘Ik had al eerder zorgvuldig onderzocht wat bij me past en ben nog altijd dezelfde Miranda. Ik houd van het creatieproces en doe graag mijn eigen ding. Een baan in de techniek heeft dat allemaal in zich.’
Een parallel met haar werk als klokkenmaker is bovendien snel gemaakt. Miranda: ‘Zowel installaties uitdenken als klokken repareren is nauwkeurig werk. Uitzoekwerk bovendien, alles moet in elkaar passen. Als het een fout gaat heeft dat gevolgen voor alles wat erachter zit. De technieken zijn weliswaar anders, maar in beide gevallen reageert het één op het ander. Ik ben van mezelf rustig en zoek graag dingen uit, dat zijn eigenschappen die van pas komen als klokkenmaker en als tekenaar van technische installaties. ’
Een fijne, logische plek
Met Nijhof spreekt ze af om eerst stage te lopen. ‘Ik wilde onderzoeken wat er was blijven hangen. En ik wilde mezelf de tijd geven om te ontdekken wat er in tien jaar was veranderd in het CAD-tekenen.’ Al vrij snel gaat Miranda verder waar ze gebleven was. ‘Woningbouw is anders dan kantoorpanden en industriehallen, maar de basis is hetzelfde. Vergelijk het met klokken: ze lopen allemaal, ze slaan en de wijzers gaan rond, maar aan de achterkant is het net anders geregeld.’
Na zes weken stage besluiten Miranda en Nijhof dat ze ervoor gaan. Miranda: ‘Ik moest er even inkomen, maar dit voelt als een fijne, logische plek voor mij. Ik ben blij dat ik eerst stage kon lopen, want ik wilde mezelf niet verkopen. Ik wilde onderzoeken wat ik nog waard was. Genoeg, zo weet ik nu. Sommige mensen zeggen vol zelfvertrouwen “Laat mij dat maar doen” maar ik zit anders in elkaar. Ik onderzoek liever eerst of ik het waar kan maken. Het antwoord is ja, zo weet ik inmiddels.’